 |
| Love Story |
ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পাৰৰ মৰম:
ৰমেনৰ দিনটো আৰম্ভ হৈছিল ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সোঁতত। তেওঁ এজন সৰল মাছমৰীয়া। পুৱাৰ কোমল ৰ'দত, নাও লৈ নৈৰ বুকুলৈ যোৱাটোৱেই তেওঁৰ একমাত্ৰ কাম। প্ৰতিদিনে পুৱা, মাছ ধৰিবলৈ যোৱাৰ সময়ত, তেওঁ নদীৰ একেটা ঘাটতে জুৰিক দেখা পায়। জুৰি গাঁৱৰ ছোৱালী। হাতত পানীৰ কলহ লৈ তাই সেই ঘাটতে প্ৰায়েই অলপ সময় ৰৈ থাকে, যেন কাৰোবাৰ বাবে অপেক্ষা কৰিছে। জুৰিয়ে প্ৰায়েই নিজে বোৱা নীলা আৰু ৰঙা সূতাৰ এখন মেখেলা-চাদৰ পিন্ধে, যিখন দেখিলেই ৰমেনৰ মনটোৱে শান্তি পায়।
তেওঁলোকে কেৱল মিচিকিয়া হাঁহি এটাৰে কথা পাতে। ৰমেনৰ মুখত কোনো শব্দ নোলায়, জুৰিয়েও একো নকয়। তেওঁলোকৰ এই নিস্তব্ধ আদান-প্ৰদানেই যেন ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ কোবাল পানীৰ দৰে আছিল— নিস্তব্ধ, কিন্তু গভীৰ।
এদিন বতৰ সলনি হ’ল। আকাশত ডাৱৰ ডাঠ হ’ল আৰু হঠাৎ এজাক প্ৰচণ্ড বৰষুণ আহিল। জুৰিয়ে কলহটো মাটিত থৈ দৌৰিবলৈ ধৰোঁতেই ৰমেনে তাইক মাত দিলে। "জুৰি! ইয়ালৈ আহা! এই চালিখনৰ তলত থিয় দিয়া!" ৰমেনৰ সৰু মাছ ধৰা নাওখনৰ ওচৰত থকা তাৰ অস্থায়ী চালিখনৰ তলত জুৰিয়ে আশ্ৰয় ল'লে। তেওঁলোকৰ মাজত মাত্ৰ কেই ইঞ্চিমানৰ ব্যৱধান আছিল।
বৰষুণৰ শব্দৰ মাজতে তেওঁলোকে প্ৰথমবাৰৰ বাবে মন খুলি কথা পাতিলে। ভয় আৰু আনন্দৰ এক মিশ্ৰিত অনুভৱে জুৰিৰ বুকুখনি কঁপাই তুলিছিল। ৰমেনে লাহেকৈ ক’লে, "তোমাৰ এই মেখেলা-চাদৰখন বৰ ধুনীয়া। তুমি নিজেই বোৱা নেকি?" জুৰিয়ে লাজতে তলমূৰ কৰিলে। "হয়। মোৰ আইতাই শিকাইছিল।" "তোমাৰ হাতৰ কাম অতি সুন্দৰ," ৰমেনে ক’লে, আৰু এটা দীঘল নিশ্বাস এৰিলে, যাৰ সুৰত ভালপোৱাৰ ইংগিত আছিল।
বৰষুণ কমি আহিল। জুৰিয়ে যাবলৈ ওলাল। তাইৰ কলহটো পানীৰে ভৰোৱা নাছিল। সেই মুহূৰ্ততে ৰমেনে তেওঁৰ সৰু টিঙৰ পৰা এটা জিলিকি থকা সৰু বৰালী মাছ উলিয়াই আনিলে। "এইটো লোৱা। মোৰ আজিৰ ফান্দত পৰা আটাইতকৈ ধুনীয়া মাছটো। ই তোমাৰ বাবে।"
জুৰিয়ে চকু তুলি ৰমেনলৈ চালে। সেই চাৱনিত ধন্যবাদ আৰু তাতোকৈ বেছি কিছুমান কথা লুকাই আছিল। দুয়োৰে জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে ইজনে সিজনৰ হৃদয়েৰে কথা পাতিলে। জুৰিয়ে মিচিকিয়াই ক’লে, "কালিও আহিম, এই ঘাটতে... পানী নিবলৈ।" ৰমেনে মূৰ দুপিয়ালে। "মই বাট চাই থাকিম। তোমাৰ মেখেলা-চাদৰখন চাই।"
ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ শান্ত সোঁতত সিহঁতৰ প্ৰেমৰ কাহিনীটোৰ পাতনি মেল খালে।
দিন গৈ থাকিল। প্ৰতিদিনে পুৱা, ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ ঘাটটো সিহঁতৰ নিজস্ব গোপন ঠাই হৈ পৰিল। জুৰিৰ কলহটো পানীৰে ভৰোৱা হৈছিল যদিও, তাই সদায় ৰমেনৰ নাওখন পাৰ হোৱালৈ অপেক্ষা কৰিছিল। ৰমেনেও পানীৰ শব্দ, নাওৰ কোব আৰু জুৰিৰ মেখেলা-চাদৰৰ ৰঙীন আভাসৰ মাজেৰে তাইৰ উপস্থিতি অনুভৱ কৰিছিল। তেওঁলোকে সৰু সৰু কথা পাতিছিল— বতৰৰ কথা, মাছ ধৰাৰ কথা, বা গাঁৱৰ সৰু-সুৰা কথা। কিন্তু প্ৰতিটো শব্দতে এক গভীৰ বিশ্বাস আৰু মৰম লুকাই আছিল।
এদিন আবেলিলৈকে ৰমেন মাছ মাৰি থাকিল। অন্ধকাৰ হোৱাৰ পাছতো তেওঁ ঘাটটো এৰি যোৱা নাছিল। সূৰ্যটো নদীৰ পশ্চিম পাৰে ডুব গৈছিল, আৰু আকাশখন ৰঙা আৰু সোণালী ৰঙৰ আছিল। জুৰিয়েও পানী নিবলৈ অহাৰ সময় নহয় যদিও সেই ঘাটলৈ পুনৰ আহিল। তাই আহি ৰমেনৰ কাষত নীৰৱে থিয় হ'ল। "আজি ইমান পলম কৰিলা যে?" জুৰিয়ে লাহেকৈ মাত লগালে। ৰমেনে ক'লে, "তোমাৰ বাবে অপেক্ষা কৰি আছিলো। ভাবিছিলো, তুমি হয়তো আহিবা।"
ৰমেনে তেওঁৰ মনৰ কথা খুলি ক'বলৈ সাহস গোটাই ল'লে। তেওঁ কঁপা কঁপা মাতেৰে ক'লে, "জুৰি, এই ব্ৰহ্মপুত্ৰখন যিমান গভীৰ, মোৰ মনৰ ভালপোৱা তাতোকৈ গভীৰ। তোমাক দেখিলে মোৰ কাম কৰাৰ শক্তি দুগুণ বাঢ়ি যায়। তুমি মোৰ জীৱনৰ পোহৰ। মই... মই তোমাক বহুত ভাল পাওঁ।"
জুৰিয়েও তেওঁৰ ফালে চালে। তাইৰ চকুৰ পানীৰ তিৰবিৰণিটোৱে নীৰৱে ৰমেনৰ প্ৰেম স্বীকাৰ কৰিলে। তাইৰ হাতখন লাহেকৈ নিজৰ হাতত লৈ ৰমেনে ক'লে, "তুমি মোৰ হ'বা নে?" জুৰিয়ে মাত্ৰ মূৰ দুপিয়াই তেওঁৰ প্ৰস্তাৱটো গ্ৰহণ কৰিলে। দুয়োৱে নৈৰ পাৰত বহি সেই নিস্তব্ধ মুহূৰ্তটোক সাৱটি ধৰিলে। জোনটোৱে তেওঁলোকৰ প্ৰেমৰ সাক্ষী হৈ ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ বুকুত জিলিকি আছিল।
দুয়োৰে মৰম লাহে লাহে গভীৰ হ'বলৈ ধৰিলে। প্ৰেমৰ এই গোপন সময়খিনি আছিল ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ কাষৰ সেউজীয়া পথাৰৰ দৰে সজীৱ। ৰমেনে এতিয়া কেৱল মাছেই নহয়, নৈৰ পাৰত ফুলা সৰু সৰু বনৰীয়া ফুলো আনিছিল জুৰিৰ বাবে। জুৰিয়েও ৰমেনৰ প্ৰতি থকা মৰমৰ চিনস্বৰূপে তাঁতশালত এটুকুৰা বিশেষ গামোচা বোৱাত ব্যস্ত হৈ পৰিল। সেই গামোচাখনত নীলা সূতাৰে ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ ঢৌ আৰু বৰালী মাছৰ সৰু সৰু ফুল বাছি দিছিল। তাইৰ ইচ্ছা আছিল— সেই গামোচাখন তেওঁলোকৰ প্ৰেমৰ প্ৰথম উপহাৰ হ’ব।
কিন্তু সিহঁতৰ প্ৰেমটো গোপন কৰি ৰখা টান হৈ পৰিছিল। গাঁৱৰ মানুহেও লাহে লাহে গম পাইছিল। এদিন জুৰিয়ে ৰমেনক ক’লে, "ৰমেন, মই ভয় খাইছো। দেউতাই যদি আমাৰ কথা গম পায়, তেন্তে কি হ'ব?" ৰমেনে জুৰিৰ হাতখন ধৰি দৃঢ়তাৰে ক'লে, "ভয় নকৰিবা, জুৰি। মই পলাই যোৱা বিধৰ মানুহ নহয়। মই তোমাৰ দেউতাৰ ওচৰলৈ যাম আৰু সাহসৰে সকলো কথা জনাম। মই মাছমৰীয়া হ’ব পাৰো, কিন্তু মই পৰিশ্ৰমী আৰু মই তোমাক সুখী কৰিব পাৰিম।"
পিছদিনা আবেলি, ৰমেন জুৰিহঁতৰ ঘৰলৈ গ'ল। বুকুৰ ভিতৰত ঢোলৰ দৰে বাজিছিল যদিও, তেওঁৰ মাতত দৃঢ়তা আছিল। জুৰিৰ দেউতাক এজন কঠোৰ মানুহ আছিল। ৰমেনে মুকলিকৈ তেওঁৰ হাতজোৰ কৰি জুৰিক বিয়া কৰোৱাৰ প্ৰস্তাৱ দিলে। জুৰিৰ দেউতাকে কিছু সময় নীৰৱে ৰমেনৰ চকুলৈ চালে। ৰমেনৰ সৰলতা আৰু কামৰ প্ৰতি থকা নিষ্ঠা দেখি তেওঁৰ মন কোমল হ’ল। তেওঁ জুৰিক মাতি সুধিলে, "তই সুখী হ'বি নে?" জুৰিয়ে হাঁহি মাৰি মূৰ দুপিয়ালে। দেউতাকে ক’লে, "ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সোঁতে যেনেদৰে নদীৰ পাৰক সাৱটি থাকে, তেনেকৈ তোমালোকেও ইজনে সিজনক সাৱটি ধৰিবা। মই সন্মত।"
কেইমাহমান পাছত, ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সেই একেটা ঘাটতে ৰমেন আৰু জুৰিৰ বিয়াৰ আয়োজন কৰা হ’ল। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পানীয়ে তেওঁলোকৰ জীৱনৰ আৰম্ভণিৰ সুৰ বজাইছিল। জুৰিয়ে সেই বিশেষ নীলা-ৰঙা মেখেলা-চাদৰখন পিন্ধিছিল, আৰু ৰমেনে তাই বোৱা গামোচাখন কান্ধত লৈছিল। ইজনে সিজনৰ প্ৰতি থকা মৰম আৰু ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ আশীৰ্বাদ লৈ তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ নতুন জীৱনটো আৰম্ভ কৰিলে। প্ৰতিদিনে পুৱা, ৰমেন নাও লৈ নৈৰ বুকুলৈ যায়, কিন্তু এতিয়া তেওঁ জানে যে ঘাটত কোনোবাই তেওঁৰ বাবে বাট চাই আছে— সেইজনেই তেওঁৰ জীৱনৰ জুৰি।
কেইবা বছৰো পাৰ হৈ গ'ল। ৰমেন আৰু জুৰিৰ সৰু সংসাৰখন হাঁহি আৰু মৰমেৰে ভৰি পৰিল। তেওঁলোকৰ এটা সৰু ল'ৰা হ'ল, যাৰ নাম তেওঁলোকে মৰমেৰে 'সোঁত' বুলি থ'লে। পুৱাৰ কোমল ৰ'দত জুৰিয়ে সোঁতক লৈ ঘাটলৈ আহে। ল'ৰাটোৱে পানীৰ ঢৌবোৰ দেখি হাত চাপৰি বজায়, আৰু জুৰিয়ে মিচিকিয়া হাঁহিৰে ৰমেনৰ নাওখন পাৰ হোৱালৈ অপেক্ষা কৰে।
এতিয়াও ৰমেনে পুৱা নৈলৈ যায়, কিন্তু এতিয়া তেওঁৰ মনত কোনো চিন্তা নাই, আছে কেৱল শান্তি। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ কোবাল ঢৌৱে তেওঁলোকৰ প্ৰেমৰ কাহিনী চিৰকালৰ বাবে কঢ়িয়াই লৈ ফুৰে। নৈখনৰ পাৰত সিহঁতৰ প্ৰেম চিৰকালৰ বাবে বান্ধ খাই ৰ'ল। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ শান্ত সোঁত আৰু ইয়াৰ মাজেৰে ৰমেন আৰু জুৰিৰ জীৱনৰ সোঁত একেলগে চিৰদিনলৈ বৈ থাকিল, যেন এজাক সুন্দৰ কবিতা। ইয়াতেই সিহঁতৰ মৰমৰ কাহিনীটোৰ সুন্দৰ পৰিসমাপ্তি ঘটিল।
