পৰকীয়া প্ৰেমৰ পৰিণতি
ৰিমা আৰু অৰ্জুনৰ দাম্পত্য জীৱনটো পাঁচ বছৰীয়া আছিল। বাহিৰৰ পৰা চালে সকলো ঠিকেই যেন লাগিছিল—আৱাসী এলেকাত এটা সুন্দৰ ঘৰ, অত্যাধুনিক গাড়ী, আৰু সমাজত এক সন্মানীয় স্থান। অৰ্জুন এজন সফল ব্যৱসায়ী আছিল, যিয়ে দিন-ৰাতি কেৱল কামত মনোনিৱেশ কৰিছিল। কিন্তু এই ব্যস্ত জীৱনৰ ফলত, তেওঁ ঘৰলৈ মন দিবলৈ প্ৰায় সময় নাপাইছিল। ৰিমাৰ মনত ক্ৰমান্বয়ে এক গভীৰ শূন্যতাৰ সৃষ্টি হৈছিল। তাই অনুভৱ কৰিছিল যে অৰ্জুনৰ সকলো আছিল, কিন্তু তাইৰ বাবে তেওঁৰ ওচৰত অলপো সময় নাছিল।
এদিন এটা সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠানত ৰিমাই তাইৰ কলেজীয়া বন্ধু আকাশক লগ পালে। আকাশ আছিল এজন কবি, এজন শিল্পী। সি আছিল সম্পূৰ্ণৰূপে অৰ্জুনৰ বিপৰীত। আকাশৰ সহজ হাঁহি, জীৱনৰ প্ৰতি থকা সৰল দৃষ্টিভংগী, আৰু তাইৰ প্ৰতি দেখুওৱা আন্তৰিকতাই ৰিমাৰ শূন্য মনটো পূৰাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। আকাশৰ সৈতে কথা পাতি ৰিমাই যেন হেৰুৱা দিনবোৰ ঘূৰাই পাইছিল।
তেওঁলোকৰ মাজৰ এই সম্পৰ্কটো বন্ধুত্বৰ সীমা পাৰ হৈ লাহে লাহে এক গভীৰ অনুৰাগলৈ ৰূপান্তৰিত হ’ল। ৰিমাই নিজকে বুজনি দিছিল যে তাই ভুল কৰা নাই, তাই মাত্ৰ নিজৰ সুখী হোৱাৰ অধিকাৰটো বিচাৰিছে। তাই আৰু আকাশৰ প্ৰেম গুপুত আছিল, কিন্তু সেই প্ৰেমে তাইৰ মনত এক অস্থিৰতা সৃষ্টি কৰিছিল। অৰ্জুনৰ সৈতে আগৰ দৰে স্বাভাৱিক হৈ থাকিবলৈ তাইৰ কষ্ট হৈছিল।
এদিন সন্ধিয়া, অৰ্জুনৰ এটা জৰুৰী কামত ঘৰলৈ আহিব লগা হ’ল। এটা প্ৰয়োজনীয় ফাইল বিচাৰি থাকোঁতে তেওঁ ৰিমাৰ ফোনটো হাতেৰে চুই পালে। কোনো সন্দেহ নথকা স্বত্বেও, কিবা এটা অচিনাকি অনুভৱত তেওঁ ফোনটো খুলি চালে। তেওঁৰ চকুৱে আকাশৰ পৰা অহা এটা বাৰ্তা দেখিলে: "তোমাৰ হাঁহিটোত মই মুগ্ধ, ৰিমা। আজিৰ দিনটো পাহৰিব নোৱাৰোঁ।"
মাত্ৰ এটা সৰু বাৰ্তা, কিন্তু ইয়ে তেওঁলোকৰ পাঁচ বছৰীয়া সম্পৰ্কৰ ভেঁটি কঁপাই তুলিলে। কোনো হাই-কাজিয়া নহ’ল। অৰ্জুনে ৰিমাৰ ফালে চালে। তেওঁৰ চকুৰ দৃষ্টিত আছিল বেদনা, বিশ্বাসঘাটকতাৰ প্ৰতিফলন।
অৰ্জুনে মাত্ৰ এটা কথাই ক’লে, "মই জানো ৰিমা, মই তোমাক যথেষ্ট সময় দিব পৰা নাছিলোঁ। কিন্তু এইটো তোমাৰ সমস্যাৰ সমাধান নাছিল। আমাৰ সম্পৰ্কটো শেষ হ’ল।"
এই ঘটনাবোৰৰ পৰিণতি ভয়াবহ আছিল। পৰিয়ালৰ মানুহৰ সন্মুখত তেওঁলোকৰ বিচ্ছেদ হ'ল। ৰিমাই ভাবিছিল যে আকাশ হয়তো তেওঁৰ জীৱনলৈ স্থায়ী সুখ কঢ়িয়াই আনিব। কিন্তু সমাজৰ হেঁচা আৰু তেওঁলোকৰ সম্পৰ্কৰ অস্থিৰ ভেঁটিৰ বাবে আকাশো লাহে লাহে আঁতৰি গ’ল। সি এই ডাঙৰ দায়িত্বটো ল’বলৈ সাজু নাছিল।
শেষত ৰিমা অকলশৰীয়া হৈ পৰিল। তাইৰ হাতত একোৱেই নোহোৱা হ’ল—অৰ্জুনৰ নিৰাপত্তা, ঘৰখনৰ শান্তি, আৰু আকাশৰ মৰম। তাই উপলব্ধি কৰিলে যে যি সুখ তাই লুকাই চুৰকৈ বিচাৰিছিল, সেই সুখৰ ফলত তাই নিজৰ জীৱনৰ শান্তিয়েই হেৰুৱালে। পৰকীয়া প্ৰেমে তাইক মুক্তিৰ সলনি গভীৰ অনুশোচনাৰহে ভাগী কৰিলে।
এটা বছৰ পাৰ হৈ গৈছিল। ৰিমা এতিয়া চহৰৰ এটা সৰু ভাৰাতীয়া এপাৰ্টমেন্টত থাকে। অৰ্জুনৰ আভিজাত্যপূৰ্ণ ঘৰখনৰ পৰিৱৰ্তে, তাই এতিয়া এটা বেচৰকাৰী প্ৰতিষ্ঠানত সাধাৰণ চাকৰি কৰি জীৱন নিৰ্বাহ কৰে। তাইৰ দিনবোৰ আগৰ দৰে আৱেগিক উত্তেজনাৰে ভৰা নাছিল; এতিয়া কেৱল কাম, নিঃসংগতা, আৰু অতীতৰ স্মৃতি।
আগতে অৰ্জুনৰ ব্যস্ততাক যিমান দোষ দিছিল, এতিয়া তাই বুজিছিল যে সেই ব্যস্ততাও তেওঁলোকৰ ভৱিষ্যতৰ বাবেই আছিল। তেওঁৰ মৌন প্ৰেম আৰু নিৰাপত্তাক তাই মূল্য দিব নোৱাৰিলে। আকাশৰ ক্ষণস্থায়ী প্ৰেমৰ জিলিকনিয়ে তাইৰ স্থিৰ জীৱনটো থান-বান কৰি দিলে। আকাশ হয়তো এজন সুন্দৰ কবি আছিল, কিন্তু সি বাস্তৱ জীৱনৰ দায়িত্ব ল'ব পৰা নাছিল।
এন্ধাৰ ৰাতি বাৰান্দাত বহি থকা সময়ত তাই কেৱল এটাই অনুভৱ কৰে—জীৱনত কিছুমান ভুলৰ পৰিণতি কেৱল দুঃসহ দুখ নহয়, ইয়াৰ পৰিণতি হৈছে নিজৰ আত্মাৰ সৈতে হোৱা এক চিৰন্তন সংগ্ৰাম। তাইৰ ভুল আছিল যে তাই সম্পৰ্ক এটাৰ মেৰামতি কৰাৰ সলনি নতুন এটা বিচাৰিছিল, যিটো কেৱল এটা সাময়িক পলায়নৰ পথ আছিল। এই বেদনাদায়ক শিক্ষাই তাইৰ নতুন জীৱনৰ একমাত্ৰ সাৰথি হ'ল।
সময় আগুৱাই গৈছিল, কিন্তু অৰ্জুনৰ জীৱনৰ গতি সলনি নহ'ল। তেওঁ নিজৰ কামত অধিক নিমগ্ন হৈ পৰিছিল, যাতে মনৰ সকলো দুখ-বেদনা কামৰ মাজত লুকুৱাই ৰাখিব পাৰে। ব্যৱসায়ত তেওঁ সফলতাৰ শিখৰ চুইছিল, কিন্তু তেওঁৰ অন্তৰৰ এটা ডাঙৰ অংশ শূন্য হৈ ৰৈছিল। তেওঁ এতিয়াও ৰিমাৰ বিশ্বাসঘাতকতাৰ আঘাত পাহৰিব পৰা নাছিল, যিটো আঘাত তেওঁৰ নিজৰ ব্যস্ততাৰ বাবেই হৈছিল বুলি তেওঁ নিজকে দোষাৰোপ কৰিছিল।
এদিন সন্ধিয়া, ৰিমা এটা অফিচৰ কামত চহৰৰ আটাইতকৈ ব্যস্ত ব্যৱসায়িক এলেকাটোলৈ গৈছিল। এখন কফি শ্বপৰ খিৰিকীৰ মাজেদি তাইৰ চকুৱে হঠাৎ অৰ্জুনক দেখিলে। তেওঁ টাই-কোট পিন্ধি এজন বিদেশী ক্লায়েন্টৰ সৈতে আলোচনা কৰি আছিল। অৰ্জুনক আগতকৈ বেছি শান্ত আৰু গম্ভীৰ যেন লাগিছিল, আৰু তেওঁৰ চুলিত কেইডালমান বগা ৰেখা ফুটি উঠিছিল। তেওঁৰ মুখত সেই পুৰণি আত্মবিশ্বাসী হাঁহিটো নাছিল।
অৰ্জুনে কফিৰ কাপটো মুখলৈ নিওঁতে, ৰিমাই লক্ষ্য কৰিলে যে তেওঁৰ বাওঁহাতৰ আঙুলিত এতিয়াও সেই সোণৰ আঙুঠিটো নাই, যিটো তেওঁলোকৰ বিয়াৰ প্ৰতীক আছিল। সেই দৃশ্যটোৱে ৰিমাৰ বুকুত এটা বিষাক্ত কাঁইটৰ দৰে বিন্ধিলে। তাই বুজিলে যে তেওঁলোকৰ মাজৰ দূৰত্ব কেৱল শাৰীৰিক নহয়, এতিয়া সেইটো এক চিৰস্থায়ী মনৰ দূৰত্ব।
ৰিমাই লাহেকৈ কফি শ্বপৰ পৰা আঁতৰি আহিল। তাইৰ চকুৰ আগত আকাশৰ প্ৰেমৰ কোনো সপোন নাছিল, আৰু অৰ্জুনৰ সৈতে পুনৰমিলনৰ কোনো আশা নাছিল। তাইৰ ভুলৰ পৰিণতি কেৱল তাইৰেই নহয়, অৰ্জুনৰ জীৱনৰো এটা ডাঙৰ ক্ষতি আছিল। সেইদিনা ৰিমাই সম্পূৰ্ণৰূপে উপলব্ধি কৰিলে যে পৰকীয়া প্ৰেমে দুজন ব্যক্তিৰ মাজৰ এক সম্পৰ্ক ধ্বংস কৰাৰ উপৰিও, ই তিনিটা জীৱনক অকলশৰীয়া কৰি পেলায়। তেওঁলোকৰ কাহিনীয়ে বুজাই গ'ল যে যিটো সম্পৰ্কৰ ভেঁটি বিশ্বাসৰ ওপৰত গঢ়ি উঠা নাছিল, তাৰ পৰিণতি কেতিয়াও সুখদায়ক হ'ব নোৱাৰে।
